Η σπιρουλίνα είναι ένα μικρό σε μήκος φύκι, πολυβιταμινούχο που ονομάζεται και «τροφή των αστροναυτών». Εμφανίζει πολύ υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη και γι’ αυτό δεν είναι μόνο ένα συμπλήρωμα διατροφής αλλά πραγματική τροφή. Καλλιεργείται σε λίγες χώρες στον κόσμο (Χαβάη, Ταιβάν, Κίνα, Καλιφόρνια, Χιλή και Ν. Ζηλανδία) και πωλείται στη NASA αλλά και σε φαρμακεία και καταστήματα βιολογικών προϊόντων.

Ο συγκεκριμένος παραγωγός αξιοποιεί εδώ και πολλά χρόνια το γεωθερμικό πεδίο της περιοχής. Ενημερώθηκε για την δυνατότητα καλλιέργειας σπιρουλίνας στην περιοχή της Νιγρίτας από έρευνα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια αναζήτησε περισσότερες πληροφορίες από το εξωτερικό. Ξεκίνησε την καλλιέργεια το 1997 σε θερμοκηπιακές εγκαταστάσεις 2,5 στρεμμάτων που προϋπήρχαν και απλώς μετατράπηκαν κατάλληλα. Η επένδυση αυτή μάλιστα έχει βραβευθεί ως η πιο καινοτόμος επένδυση.

Η σπιρουλίνα καλλιεργείται σε δεξαμενές που βρίσκονται μέσα στο θερμοκήπιο της εκμετάλλευσης. Το αρχικό υλικό, αφού τοποθετηθεί σε δύο μικρές δεξαμενές με γλυκό νερό ζεσταίνεται με τη βοήθεια σωληνώσεων μέσα από τις οποίες περνάει το ζεστό νερό (γεωθερμία). Τρέφεται με κατάλληλα λιπάσματα και παράλληλα καταναλώνει και διοξείδιο του άνθρακα που προέρχεται επίσης από τη γεωθερμία. Όταν η πυκνότητα στις δεξαμενές φτάσει ένα συγκεκριμένο όριο, η σπιρουλίνα μεταφέρεται σε δύο μεγαλύτερες δεξαμενές και, τελικά, καταλήγει στις οχτώ κύριες δεξαμενές.

Οι δεξαμενές έχουν ύψος περίπου 15 εκατοστά και συνολική επιφάνεια 250 τ.μ., ενώ είναι κατασκευασμένες κυρίως από τσιμέντο. Όσο η σπιρουλίνα βρίσκεται στις δεξαμενές, ανακατεύεται από αναδευτήρες για την απομάκρυνση του οξυγόνου που παράγεται. Για να καταλήξει στις μεγάλες δεξαμενές από όπου και αντλείται το τελικό προϊόν μεσολαβούν περίπου 38 ημέρες. Κρίσιμη για τη διατήρηση και την παραγωγή της σπιρουλίνας είναι και η θερμοκρασία, που πρέπει να διατηρείται στους 32 ^οC.

Από τις μεγάλες δεξαμενές, η σπιρουλίνα, με τη βοήθεια αντλιών διοχετεύεται σε δύο μηχανήματα φυγοκέντρησης από τα οποία προκύπτει το τελικό προϊόν με τη μορφή πολτού. Στη συνέχεια οδηγείται σε παρακείμενες θερμοκηπιακές εγκαταστάσεις, απλώνεται σε πάγκους με τη μορφή λεπτής φλούδας και αφήνεται να ξηρανθεί. Όταν απομακρυνθεί η υγρασία, μετατρέπεται σε σκόνη και οδηγείται σε φαρμακοβιομηχανία για τη μετατροπή της σε ταμπλέτες και κάψουλες.

Η καλλιέργεια ξεκινά τέλος Φεβρουαρίου και ολοκληρώνεται αρχές Νοεμβρίου, γιατί το ηλιακό φως είναι απαραίτητο για την παραγωγή σπιρουλίνας. Η παραγωγή ανά ημέρα αποκτά τη μέγιστη τιμή της το καλοκαίρι και φθάνει τα 18-30 κιλά πολτό.

Ο παραγωγός χρηματοδοτήθηκε μέσα από το πρόγραμμα Leader, αν και το κόστος της επένδυσης ήταν πολύ υψηλότερο και το ρίσκο της πολύ μεγάλο. Για αρκετά χρόνια, μάλιστα, η συγκεκριμένη δραστηριότητα χρηματοδοτήθηκε από τους υπόλοιπους παραγωγικούς κλάδους της εκμετάλλευσης (υδροπονικές καλλιέργειες) και μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια άρχισε να αποδίδει οικονομικά.

Μεγάλο πρόβλημα στην αρχή της δραστηριότητας αποτέλεσε και η γραφειοκρατία αφού η καλλιέργεια σπιρουλίνας ήταν άγνωστη στην Ελλάδα, αλλά και η αντιμετώπιση των υπολοίπων παραγωγών της περιοχής που δεν υπήρξε ιδιαίτερα ενθαρρυντική.